Zondagochtend start zoals zondag mag beginnen. Lekker lummelen en niet veel bijzonders. Roel heeft de ruimte onder de trap inmiddels goed benut en er is een heel dorp ontstaan van lego, play mobile en duplo. Hij kan er heerlijk spelen en rommelen. Voor aan de muur heeft hij afgelopen week al een paar mooie verftekeningen gemaakt. Vanochtend schilderen we met de hulp van Twan een brandweerkazerne op een stuk karton. Roel kan in deze hoek heerlijk rommelen en spelen. Twan heeft dat minder, die heeft zich nooit overgegeven aan het spelen met poppetjes of autootjes. Omdat we het i-pad kijken toch een beetje binnen de perken willen houden heeft hij zijn hobby van voetbal t-shirts maken weer een beetje opgepakt. Toen Kara dit hoorde heeft ze gevraagd of hij er eentje wil maken met een unicorn. De proeftekening is gelukt maar het echte tekenen op het t-shirt is er nog niet van gekomen. In de middag gaan we naar de Giovana, Patrick en Sebastiaan, het Nederlandse gezin. Zij wonen niet ver bij ons vandaan in de wijk waar Niels in de zomer verbleef. Zij huren hier een huis met een eigen zwembad in de tuin. De jongens spelen even met elkaar op de kamer van Sebastiaan, waar het een walhalla is voor Roel. Sebastiaan heeft namelijk ongelooflijk veel duplo en lego. Al snel daarna duiken ze in het zwembad en pas vlak voor het eten komen ze eruit. Wat een plezier hebben ze met elkaar. Het is leuk om hun ervaringen te horen, wat Patrick voor werk doet en wat hun plannen zijn. Na het eten zijn de jongens uitgeteld en zakt het gedrag ook onder het nulpunt. Tijd om naar huis te gaan.

Iets wat ik de vorige blog nog niet gemeld had is dat ik een gek randje aan mijn kies voelde. Toen ik even gedachteloos op een stukje chocolade kauwde deed het flink zeer. Oef, dit was niet goed. Toen ik eens goed naar de kies keek, bleek het een duidelijk scheur in mijn kies te zijn. Natuurlijk precies op de donderdagmiddag vlak voor het vrije weekend van heel Panama. Tja, wat kon ik..? Ik ben wat rond gaan vragen en heb getracht een tandarts te bellen en te mailen. Maar geen gehoor of contact. Ik heb twee dagen links gegeten maar werd toen toch wel een beetje angstig. De scheur werd duidelijker en het voelde een beetje los ook.. Iets wat je nooit moet doen (of toch wel) deed ik natuurlijk ook. ‘Googlen’. Het was me duidelijk dat ik hier toch niet te lang mee moest blijven lopen. Op zaterdagmiddag toch maar de chicas ingeschakeld. En ik kreeg het privé nummer van de baas van een kliniek die ik al had geprobeerd te contacten. Volgens haar kon ik gewoon in het vrije weekend de beste man een appje sturen. Zo gezegd, zo gedaan en ik kreeg inderdaad binnen een half uur een allervriendelijkst antwoord. Hij zelf was tot dinsdag weg. Maar een collega zou maandag in de kliniek zijn. Hij kon een afspraak regelen. Hier was ik dolblij mee want maandag was ook hier nog een vrije dag, wat betekent dat Niels thuis zou werken en ik de auto tot mijn beschikking had. Om 11.00u werd ik verwacht. Iets na tienen stapte ik in de auto. De praktijk ligt tegen over het ziekenhuis en dus hartje centrum. De afgelopen weken zijn we daar al een aantal keer in de buurt geweest en vanwege de feestdag niet al te druk op straat. Gelukkig maar! Uiteindelijk bereik ik de parkeerplaats nadat ik toch wel een aantal verkeerde afslagen had genomen. Nu begin ik toch wel zenuwachtig te worden. Bij aankomst moet ik een formulier invullen en moet ik nog even wachten. Na mij komt nog een mevrouw met een dikke wang. En de pijn valt van haar gezicht te lezen. Dan valt het bij mij nog mee. Ik word ontvangen door een Engels sprekende tandarts die vertelt dat hij al meerdere keren in Nederland is geweest. Hij vindt het er geweldig. Hij is vrolijk, vriendelijk en spraakzaam. Ik voel me erg op mijn gemak. Eenmaal in de stoel bekijkt hij de kies en rolt het stukje er eigenlijk meteen al van los. Wat er tevoorschijn komt is niet veel fraais. En de conclusie luidt een wontelkanaalbehandeling met uiteindelijk een kroon. De tranen schieten me nog net niet in de ogen maar mijn keel voelt wel dik. Gatverdarrie, hier heb ik altijd al zo tegen opgezien. In het verleden heb ik er ook best al veel over gelezen en de meningen zijn erg verdeeld. Echter voel ik in deze situatie geen keus.

Ik stel voor mijn gevoel wel 100 vragen, en zelfs als hij de verdoving in mijn wang wil zetten vraag ik nog een keer waarom dit echt nodig is. Hij zal wel gedacht hebben. Ik zal jullie een verslag van minuut tot minuut besparen...

De arts en de assistent waren geweldig en ik heb nauwelijks pijn gehad tijdens de behandeling. De assistent sprak alleen Spaans maar beheerst overduidelijk de taal van het lichaam! Aan het begin van de behandeling deed het eventjes zeer en ze pakte mijn hand vast! Iets waar ik altijd naar verlang als ik bij de tandarts ben. Een douala voor een tandarts behandeling lijkt mij ook echt een goed plan! (toch Lyda?!)

Als alles achter de rug is worden en nog foto’s gemaakt. Er blijkt iets te zijn, dus er worden tig foto’s genomen. Een stukje van het bot van mij kaak onder een van de zenuwen is poreus. De arts heeft het allemaal goed proberen uit te leggen maar helemaal na vertellen kan ik het niet. Het is iets incidenteels, niet te voorkomen en niets om me zorgen over te maken. Ik kon inderdaad wel wat verschil zien, dus vertrouw er maar op dat ik hiermee niet op extra kosten gejaagd ben. Na drie uur stond ik eindelijk weer buiten. Weliswaar een stuk ‘armer’ maar ook ontzettend opgelucht. In de auto vertelt Miep van de navigatie me om links af te gaan. Ik volg haar bevel braaf op. Rij ik tegen het verkeer in... haleluja... gelukkig kon ik een andere parkeerplaats opduiken en op het gemakje keren. Focus Janus!! Ik ben blij als ik thuis ben maar voel me ook gebroken. Aan het einde van de middag is alle verdoving uitgewerkt en gaat mijn kaak wat zeuren. Op dat moment belt de tandarts om te vragen hoe het gaat. Aangezien ik geen napijn zou moeten hebben schrijft hij het een en ander voor. Ik hou er helemaal niet van en vraag goed door waarom hij dit adviseert. Ik begrijp zijn beredenering en ken mijn lichaam ook. Geen enkele behandeling of operatie is verlopen zonder een na infectie of iets. Niels maakt een ritje naar de stad om de spullen op te halen. Pijnstilling en antibiotica. In Nederland zou ik er langer mee gewacht hebben maar ik durf hier nu even geen risico’s te nemen.

Ik slaap redelijk en de volgende ochtend zeurt mijn kaak opnieuw. Daarnaast voel ik me koortsig na het innemen van de antibiotica. Mijn voeten en wangen gloeien en zijn rood. Mijn temp komt niet boven de 38, dus niets aan de hand. Ik voel niet zo veel voor nog meer pijnstilling en sla mijn eigen apotheek open. Ik spreek met mezelf af één homeopathisch middel te proberen en anders advies in te winnen. Maar het middel werkt als een tierelier. Mooi zo! De tandarts neemt nog twee keer contact met me op om te vragen hoe het gaat. Dat ik me moe en warm voel is normaal. Ieder mens is anders en dit is geen zorgwekkend signaal. Het schijnt heel normaal te zijn om hier app contact te hebben met je arts. Het voelt ongelooflijk goed en ik voel me erg gesteund en serieus genomen. Het is heel gelijkwaardig.

De jongens hebben de maandag niet veel aandacht gekregen dus dat probeer ik vandaag wat in te halen. Annie nodigt ons na de middag uit zodat de jongens even samen kunnen spelen. Dit pakt erg leuk uit. Haar jongens hebben Magna Tiles. Een constructie materiaal dat bestaat uit verschillende vormen met magnetische randen. Twan en Taylor spelen er op los. Erg leuk. En ondertussen laat mijn laptopje zich weer op. Als het goed is komt volgende week een nieuwe oplader via Amazone. Dan weet ik ook meteen of mijn mailbox het hier in Panama doet en wat de kosten zijn..

Woensdag ga ik terug voor een noodkroon. Het is beter om voorlopig nog niets definitiefs te plaatsen. En ook de kies achter de gebroken kies heeft wat aandacht nodig. Prijs of verzekeringstechnisch is dit ook wel een betere optie. Want goedkoop is dit geintje niet. De definitieve kroon kan dan in januari gezet worden. De rit naar de kliniek is deze keer een stuk drukker want een gewone werkdag en ik vertrek om 8u in de ochtend. Het verkeer hier is niet uit te leggen. Het schiet van hot naar her en haalt echt de meest onvoorstelbare kapriolen uit. Zeker bussen rijden belachelijk en denken alles te kunnen maken. Van Giovana weten we inmiddels dat als zij jou aanrijden je geen schijn van kans maakt de rechtszaak te winnen. Zij hebben dit meegemaakt en de advocaten van het bedrijf waar Patrick voor werkt hadden al gewaarschuwd er geen seconde energie in te steken. Achteraf heeft hij ze gelijk moeten geven want het was onbegonnen werk. Zelfs de passagiers in de bus logen met de chauffeur mee. Bizar! Toch voel ik me niet onzeker in het verkeer. Doordat niet alles even keurig verloopt kun je zelf soms ook nog net even ergens door heen schieten. Niemand die zich er druk om maakt. En zeker als het wat drukker is heb je meer tijd om te bekijken welke kant je uit moet. Ook een voordeel als je de weg nog niet kent. Ik rij verder rustig en anticipeer zo goed mogelijk. Dat is het trouwens, ze anticiperen hier niet. Ze kijken echt niet vooruit om te bekijken wat handig is. Ze rijden letterlijk en figuurlijk in hun eigen straatje.

Het plaatsen van de noodkroon valt alles mee. Geen pijn, want de zenuw is er niet meer. Ook deze tandarts is vriendelijk en is volgens mij de eigenaar van de kliniek. Hij doet overigens wel erg gemakkelijk over de kosten en dat vind ik iets minder prettig. Als ik namelijk alles bij elkaar optel kom ik op een bedrag uit waar ik echt van schrik. Omdat we een extra buitenlanddekking hebben moeten afsluiten weet ik niet precies wat we vergoed krijgen.

Overigens had ik wel een andere hele leuke meevaller maandagochtend. Vlak voor ik naar de tandarts ging kreeg ik een app van Andres, de Belgische man. De andere geïnteresseerde in de auto heeft niets meer laten weten en ze hebben de vraagprijs laten zakken naar 4500,- dollar. WoW, dit was het bedrag wat ik in gedachten had. Yes! Maandagavond had ik laten weten graag akkoord te gaan mits zij een check bij een garage laten doen. Ook dat blijkt gebruikelijk hier, dus ik pas me aan. Later in de week belde Andres en gaf aan dit in orde te maken. Ik kan de betaling naar hun Belgische rekening doen, dus dat ik ook handig! Het verschil met de auto ben ik dik kwijt aan tandartskosten. Maar ach, voor het zelfde geld had ik het ook nog eens extra kwijt geweest.

Omdat ik vanochtend naar de tandarts moet werkt Niels een dag thuis zodat ik de auto heb. In de middag ga ik met de jongens nog even lekker naar de speeltuin. Er blijkt aan de andere kant van het voetbalveld nog een klimtoren te zijn en een veld met sporttoestellen. Het is lekker even buiten met ze te zijn. En ik heb goede gesprekken met Twan. Aan het begin van de middag besluiten we al lekker te gaan zwemmen. De jongens zijn na twee rustige dagen wel toe aan wat meer beweging. Aan het einde van de middag wisselt Niels mij af bij het zwembad. Ik ga me namelijk klaar maken voor een avondje met 4 andere chicas. We gaan naar Casco Viejo en starten daar met een drankje op één van de rooftopbars. Daarna een lekker hapje eten en wandeling door de wijk. Tijdens de wandeling kwam ik een bekende muur tegen... Ben benieuwd of jullie hem herkennen. (zie foto's).

Donderdag gaan we met Talida mee naar de speeltuin. We wilde net zelf gaan (te voet) toen zij een appje stuurde en aanbood om ons mee te nemen naar de speeltuin. Eenmaal bij de speeltuin is in Twan zijn ogen niets goed. Het worden een paar pittige uurtjes en ik weet me er eigenlijk geen raad mee. Uiteindelijk kom ik zelf weer tot de conclusie dat hij in vakanties altijd vastloopt. Het lijkt wel of het brein onvoldoende uitdaging heeft… of…ik weet het niet. Het is dus herkenbaar maar niet minder pijnlijk. Als ik er later op terug kijk en mijn analyses erop los laat zie ik ook wel in dat ik er erg met mijn eigen blik naar kijk. En mijn blik is niet de waarheid natuurlijk. Dit doet mij herinneren aan iets wat ik van Femke geleerd heb en waar we samen mee aan de slag willen. Zijn gedrag komt zo bij mij binnen en dat doe ik zelf. Dat hoef ik niet te doen, ik kan het ook meer loslaten en bij hem laten. Nou ja, zo rollen de gedachten en analyses door mijn hoofd. ’s Middags worden we door Giovana opgehaald voor de voetbaltraining. Wat een luxe! De training doet Twan goed. Als Niels uit zijn werk naar de voetbal komt besluit ik alvast naar huis te wandelen. Deze wandeling doet mij goed.

Vrijdagochtend begint leuk. We zijn uitgenodigd voor een verjaardag van één van de kinderen van de Chicas. Dit gezin woont in de wijk tegenover ons. (River Valley) en viert de verjaardag bij het zwembad. Vanaf 9.00u zijn we welkom. Het duurt even voordat we het gevonden hebben en langs de bewakers gekomen zijn. Als we aankomen staat er een tafel vol met lekkers klaar. Nachos met guacamole, crackers, popcorn, kaas, groentes met dipsaus en chipjes. Het is de bedoeling dat je een bakje/ bordje voor jezelf klaarmaakt en dit lekker oppeuzelt. In de hoek staat een enorme koelbox met ijs en vol met flesjes water en pakjes sap. Iedereen is op zijn slippers en in relaxte kleding. De kids springen allemaal in het water en hebben veel lol met elkaar. De kinderen van de chicas kunnen allemaal erg goed met elkaar, valt me op. Een aantal vaders (het is wéér een feestdag in panama) duiken er ook in. De moeders blijven aan de kant en kletsen met elkaar. Om een uurtje of elf wordt de taart neergezet en gaan we zingen. Met elkaar hebben we geld ingelegd en daar is een fietsje met helm van gekocht. In een expat bestaan neemt een vriendengroep toch echt een beetje de functie van een familie over.

Na de lunch belt mijn moeder en is het heel fijn om alles van afgelopen week te bespreken en te analyseren. Het wordt me duidelijk dat ik Femke ga laten weten dat ik me ga inlezen over Disc. En dat kan ik haar nog live vertellen ook, want aan het einde van de middag bellen Fem en Jeroen mij op om te vertellen dat ze een vakantie hebben geboekt naar….. Hasta Luego! X